Bijna een half jaar in Nederland; een update
Inmiddels wonen we alweer bijna een half jaar in Nederland. We kwamen aan in de herfst, hebben de winter meegemaakt (inclusief sneeuw!) en nu is het gewoon alweer de eerste dag van de lente. De tijd is voorbij gevlogen. Al die jaren in Zweden lijken als een droom, alsof het nooit echt gebeurd is.
Toch denk ik er nog vaak met heimwee aan terug, aan de prachtige verlaten bossen en de oorverdovende stilte. Aan ons fijne huis, waar we met zoveel liefde en plezier hebben gewoond. Dat laatste doet extra pijn, omdat het ons tot nu toe nog niet gelukt is om een huis te vinden. We wisten dat we terecht zouden komen in een slechte huizenmarkt, maar dat het zo slecht zou zijn hadden we niet kunnen vermoeden.
Onze zoektocht naar een eigen huis en de continue teleurstelling heeft mentaal veel met ons gedaan. Ik moet eerlijk zeggen dat we nu in rustiger vaarwater zitten; we hebben geaccepteerd dat het nog lang kan duren voordat we onze eigen plek hebben en dat geeft gek genoeg een beetje rust. We wonen op dit moment bij iemand in en hoewel dat in het begin niet heel erg lekker liep, lijken we nu allemaal onze draai te hebben gevonden. Dat is fijn, want ook dat geeft direct een beetje meer rust in het hoofd.
Als alles wegvalt in je leven
In de afgelopen maanden heb ik me vaak afgevraagd wat ik anders had kunnen (moeten) doen in mijn leven. Had ik veel harder moeten werken in Zweden om ons bedrijf succesvoller te maken? Absoluut. Zijn we te impulsief geweest in onze emigratieplannen? Waarschijnlijk wel. Maar we hadden een droom. Een droom om een vrij leven te leiden. Het leek een mooi en romantisch plan; alles achter laten en in een vreemd land helemaal opnieuw beginnen. Die vrijheid bleek echter ook direct onze ondergang te zijn. Als alles wegvalt in je leven, of dit nu bewust is of onbewust, waar begin je dan weer met opbouwen?
Ik had een hekel aan mijn leven in Nederland, altijd het gevoel dat ik geleefd werd, dat ik niet zelf kon bepalen wat ik deed met mijn dag. Om 7 uur opstaan, ontbijten, kind naar school, aan het werk, kind weer ophalen, boodschappen doen, eten koken, kind naar bed, even chillen en slapen. De volgende dag precies hetzelfde. Het leek me heerlijk om vrij te zijn, om niets te hoeven en mijn dag helemaal in te delen zoals ik het wilde. Totdat ik die vrijheid kreeg in Zweden en het me compleet verlamde.
Die verlamming heeft doorgezet in Nederland. Erwin en Viggo vonden direct een baan, ik besloot om bij Bregje te blijven zolang we nog geen eigen huis hadden. Bregje is in haar hele leven nog nooit alleen geweest en heeft een beetje verlatingsangst ontwikkeld. Daarnaast had ze een hernia, waardoor ze constante zorg nodig had. Ze is nu volledig hersteld, maar nog steeds laat ik haar niet graag alleen.
De zoektocht naar mezelf
Hoewel ik met alle liefde thuis blijf voor Bregje, heeft het er wel voor gezorgd dat ik alle dagen aan huis gekluisterd zit. En het lukt me maar niet om mijn leven weer op te pakken. Wat dat betreft is er niet veel veranderd sinds Zweden. Ik voel me nog steeds verlamd van binnen, er komt maar weinig uit mijn handen en ik lijk niets te kunnen vinden waar ik plezier aan beleef. Ik zit in een soort van overlevingsmodus en zie de dagen aan me voorbij glijden. Ik ben dankbaar voor iedere dag die ik op deze aarde mag doorbrengen, maar ik zou ze graag wat waardevoller maken. In deze zoektocht zit ik nu. Een zoektocht naar mezelf en mijn rol in dit leven.
Begrijp me goed, ik ben niet depressief. Ik sta elke dag met plezier op, ik heb ook zin in de dag. Maar naarmate de dag vordert voel ik me steeds nuttelozer worden. Ik heb sinds kort een planner en schrijf dan 5 dingen op die ik die dag in ieder geval wil doen. Op sommige dagen lukt het me maar om 1 taak af te strepen (en dat is dan vaak boodschappen doen 😊).
Het is één van de redenen dat ik mijn blog nieuw leven heb ingeblazen. Schrijven is altijd een grote passie van me geweest, maar ik ben er gek genoeg mee gestopt toen ik tekstschrijver werd. Ik weet nog niet welke kant ik opga met dit nieuwe blog, maar dat zal in de loop van de tijd vanzelf wel vorm krijgen.
Vooralsnog schrijf ik vooral voor mezelf; om me te kunnen uiten, om mijn plezier in schrijven terug te krijgen en om iets te doen te hebben in de dag. We’ll see where it goes.